در سال 1800 ، الکساندر ولتا ، اولین باتری الکتریکی مدرن را اختراع نمود. ولتا نشان داد زمانی که فلزات و مواد شیمیایی با یکدیگر تماس پیدا کنند ، یک جریان الکتریکی تولید می‌گردد.

مرحله بعد تولید برق از طریق الکترولیز بود ، ولتا در سال 1800 فهمید که یک نیروی جریان پیوسته ممکن است در زمان استفاده از برخی مایعات به عنوان هادی جهت تسریع فعل و انفعال شیمیایی بین فلزات اتفاق بیفتد.
ولتا همچنین کشف نمود که ولتاژ با جمع کردن سلولهای ولتا، افزایش می‌یابد و این کشف به اختراع پیل ولتا منجر شد .
این پیل شامل صفحات متناوبی از مس و روی است که توسط صفحه های مقوایی نازک که در محلول نمکی غوطه‌ور اند، از هم جدا شده‌اند.

در سال 1802 ، دکتر ویلیام کروکشانک نوعی از باتری را طراحی کرد که می‌شد آن را به صورت انبوه تولید نمود. کروکشانک صفحات مربعی از مس را که انتهای آن ها لحیم شده بود را با صفحاتی در همان اندازه از روی به شکل متناوب درون یک جعبه چوبی بلند که با سیمان بسته شده بود، قرارداد. سپس صفحات فلزی را از درون شیارهایی بیرون آورده و جعبه را با الکترولیت ، آب نمک و یا آب اسید پر نمود.

در سال 1859 ، فیزیکدان فرانسوی گاستون پلانته اولین باتری‌های قابل شارژ را اختراع کرد. باتری‌های ثانویه تولید شده براساس اسید و سرب بودند ، یک فرآیند شیمیایی که هنوز نیز استفاده می‌شود.

در سال 1899 ، جانگنر سوئدی موفق به اختراع باتری نیکل کادمیوم گردید و در سال 1947 ، نویمان موفق به ساخت باتری نیکل کادمیوم سیلد شد. هم چنین تحقیقات در زمینه ساخت باتری‌های نیکل هیدرید فلزی در دهه 1970 آغاز شد اما به دلیل مشکلات ساخت , این نوع باتری عملا از سال های 1990 به صورت تجاری تولید گردید.‌